Przedmiotem analizy jest ocena stopnia rozwoju systemu finansowego w Polsce pod kątem możliwości wspierania bieżących i przyszłych potrzeb krajowej gospodarki – przy uwzględnieniu otoczenia makroekonomicznego i regulacyjno-nadzorczego. Autorzy zwracają uwagę, że w sektorze bankowym dominuje finansowanie oparte o depozyty krótkoterminowe, co wpływa negatywnie na terminowe dopasowanie pasywów i aktywów sektora bankowego, zagraża jego stabilności i uniemożliwia finansowanie potrzeb rozwojowych gospodarki za pomocą długoterminowych instrumentów. Największym wyzwaniem, przed jakim stoi krajowy sektor finansowy, będzie zapewnienie finansowania inwestycjom w zakresie transformacji energetycznej i przemian środowiskowych, modernizacji infrastruktury technicznej i transportowej.
Autorzy raportu podkreślają, że w ostatnich latach system finansowy, a w szczególności sektor bankowy, był konfrontowany ze stale zmieniającymi się uwarunkowaniami regulacyjnymi. Konsekwencją większości wprowadzanych zmian w tym zakresie był wzrost obciążeń i kosztów działalności instytucji finansowych. W rezultacie, rentowność sektora bankowego spadła poniżej kosztu kapitału banków, co zagraża dalszemu, stabilnemu rozwojowi sektora.
Obok funkcjonowania rynku bankowego, w raporcie zawarto także analizę niebankowych instytucji finansowych: funduszy inwestycyjnych, rynku ubezpieczeń i ubezpieczeń emerytalnych oraz usług leasingowych w Polsce. Szczególną uwagę poświęcono tym obszarom rynków finansowych, które wymagają aktywizacji lub instytucjonalnego wzmocnienia – w szczególności w zakresie finansowania rynku nieruchomości i inwestycji infrastrukturalnych.
Podsumowanie analizy stanowią rekomendacje, wskazujące główne kierunki działań, których podjęcie powinno przyczynić się do wzrostu poziomu rozwoju instytucjonalnego polskiego rynku finansowego, a zarazem przyspieszenia procesu konwergencji krajowego systemu finansowego z systemami finansowymi krajów wysoko rozwiniętych.